Hoe realistisch en nuttig is de campagne tegen Bleckmann?

We hebben een aantal vragen gekregen over de campagne rondom modedistributiebedrijf Bleckmann. Die zullen we hier proberen te beantwoorden.

Is het niet onrealistisch om Joery’s baan terug te eisen? De relaties op de werkvloer zijn dan toch al volledig verziekt?

Ja, er zijn verziekte relaties op dit moment. Maar het is belangrijk om te zien welke relaties verziekt zijn. Niet tussen Joery en zijn collega’s. Het is tussen hem en zijn bazen. Het zou dan ook gaan om verziekte arbeidsrelaties. Als je de redenatie in bovenstaande kop logisch doortrekt dan is alles behalve poeslief protest onmogelijk. Want, ja, mogelijk wordt de baas boos. En dan verlies je je baan. Een verziekte arbeidsrelatie is toch ook terecht een reden voor ontslag?

De redenatie loopt spaak precies waar onze actie begint. Wij vinden dat bazen ons niet zomaar de laan uit moeten kunnen sturen. Zeker niet als ze boos zijn nadat we actie hebben gevoerd. Een oude term hiervoor is slachtofferen. Normaal heeft een baas meer macht dan de werker. Zo kan hij mensen slachtofferen na een actie. Organisatie en solidariteit kan dit voorkomen. Dit is precies wat wij doen met onze campagne.
Dit betekent natuurlijk niet dat je permanent in een ruzie kan functioneren samen. En precies op dit onderwerp droegen wij dan ook praktische oplossing voor aan Bleckmann tijdens onze onderhandeling met hun. De lucht moest geklaard worden. Joery diende in eer hersteld te worden, wederzijdse fouten moesten erkent worden en er diende gewerkt te worden aan wederzijds begrip. Bleckmann vond deze oplossingen niet relevant. Zij zagen Joery überhaupt al als een wegwerpartikel.

Waarom pakt Vloerwerk een specifieke zaak als Joery’s baan als een actieonderwerp? Is dat wel de beste manier van flex bestrijden?

Wij zijn een solidariteitsnetwerk. Bij Vloerwerk staat de werker centraal, niet een bestuur. Joery kwam naar ons toe en sloot zich aan. Onze vergadering kon zich vinden in zijn verhaal. Dus zeiden we onze solidariteit toe en namen we de campagne aan. We zagen wel mogelijkheden dus gingen we uitzoeken hoe we dit mogelijk voor elkaar konden spelen. Dit is de reden, zo simpel is het. Overigens had Joery, voor hij naar ons kwam, zich bij zijn vakbond gemeld. Die zei hem helaas dat ze niets voor hem konden of gingen doen.

Vloerwerk belooft solidariteit aan iedere werker binnen ons bereik die ook solidariteit terug belooft. Of het nuttig is, campagnes voor individuen? Vloerwerk groeit door collectieve bijstand. Onze organisatie is misschien niet de grootste, maar we zijn vooralsnog effectief en onze mensen zijn relatief trouw. De eerste werker waarmee we actie voerden doet nog altijd mee. Zo’n campagne meemaken doet dan ook echt wat met je. Als we het dus beoordelen aan de hand van of we voor onszelf op kunnen komen en een organisatie kunnen opbouwen dan hebben campagnes rond één individu zeker nut.

Maar is een bredere strijd tegen flex niet nuttiger?

Deze strijd is breed. Het vind weerklank. Het mooiste voorbeeld hiervan uit ons verleden zijn de publicaties over misstanden bij de horecaketen Colak. Ons lid werkte daar en met een kleine actie wonnen we haar zaak. Het ongenoegen was zo breed dat een beerput openging. Tientallen werkers herkenden zich in het verhaal dat we vertelden. Ze voelden zich gesterkt, spraken zich uit en gingen hun recht halen. Soms met, soms zonder ons.

Flex klink abstract, maar misstanden zijn geen abstracte politiek problemen. Misstanden zijn de dagelijkse omstandigheden van echte werkende mensen. Er zijn vele redenen, maar onder andere vanwege de gedacht dat het toch niet beter wordt, of omdat mensen geïntimideerd zijn geraakt door het bedrijf en de markt, komt het gros van de werkers niet in actie. Een principieel protest als deze campagne neerzetten en daarin volharden, ongeacht de uitkomst, kan een voorbeeld zijn voor anderen. Hopelijk raken ze erdoor geïnspireerd.

Dit is dan ook de reden dat Bleckmann volhard. Voor hun is deze strijd ook principieel. Zij willen geen voorbeeld, of zoals dat met een moeilijk woord heet: een precedent.

Het is niet goed om maar met één werker strijd te voeren want je hebt een meerderheid in de bedrijven nodig.

Mensen krijgen meer zelfvertrouwen en stellen hogere eisen door succesvolle actie en organisatie. Niets doen en de bazen hun gang laten gaan kweekt acceptatie, onverschilligheid en lusteloosheid. Dus niets doen bij het ontbreken van een meerderheid leidt nergens toe voor de werkenden. Daarbij: we voeren geen actie tégen de collega’s bij Bleckmann. We voeren een strijd die ook in hun belang is. We zitten hun dan ook niet dwars bij het verdienen van hun brood. Maar mochten we gaan wachten op een meerderheid dan zal ons geduld op de proef gesteld worden. In sectoren als de horeca is de organisatiegraad zo laag dat sommige bedrijven in het geheel geen vakbondslui meer kennen. Over een meerderheid van wat precies hebben we het dan?
Dat er nu vooral individuele campagnes zijn volgt ook uit de penibele situatie voor werkenden en onze organisaties. De bazen hebben de overhand. Het zijn nu vooral de dappere enkelingen die opstaan. Vloerwerk is blij met iedereen die die stap durft te zetten.

Flex is een groot, politiek en zelfs internationaal probleem, niet een probleem van één werker, en daarom los je het niet op met acties voor individuen.

We pretenderen dan ook niet hier dat we hier en nu de flexellende gaan beëindigen. We zeggen dat we strijden voor wat vinden dat ons toekomt. In dit geval botsen onze eisen rechtstreeks op de flexwetgeving. In die zin is dit zeker een strijd tegen flex. Een strijd aan de basis, op de werkvloer.

De vakbeweging heeft nu bijna 40 jaar aan schier aaneengesloten politieke nederlagen achter zich. Overal is neoliberalisme. De vakbond verslapt. In die zin zou je wel kunnen twijfel aan de strategie waar de vraag een verwijzing naar is. Lieve demonstraties en manifestaties gevuld door individuele leden, gericht op politici.
Vloerwerk is geen magische oplossing en wij zijn geen profeten of heiligen. Eén ding weten we wel zeker: door de werker centraal te plaatsen bouwen we gestaag aan een solidariteitsnetwerk. Het is op de fundamenten van dit soort netwerken en organisaties dat grootschaliger verzet een kans maakt.