Trots, balen, en hoop. Drie Vloerwerkers over het einde van de CED campagne

De campagne van Vloerwerk tegen CED is stopgezet. CED had nog een maand actie van ons tegoed met daarin nu net de meer pittige acties. Gelijk wanner we veel van onze doelen of amper wat hadden behaald: het was, zeker op het moment zelf, enorm balen voor iedereen.  Vloerwerk hanteert echter een aantal spelregels voor campagnes die deel uitmaken van onze ziel. Sommige regels, zoals ‘we werken ons niet kapot’ of ‘we zijn een Amsterdams netwerk en kunnen daarbuiten (nog) niets’… die bestonden maar even niet. De strijd vereiste totale toewijding. Eén regel is voor ons echter heilig.

Vloerwerk is een zelforganisatie van werkers, niet een door christendom gemotiveerde hulpverleningsinstantie. Dat werkers zelf deelnemen en nadenken over hun eigen strijd is een kernwaarde. Dit is de heilige regel. Zelfactiviteit is elementair voor de eigen emancipatie van een werker tijdens de campagne. Met emancipatie bedoelen wij bijvoorbeeld het leren vertrouwen op elkaar en in de eigen kracht. Er zit ook een egalitaire gedachte achter. Hulp verlenen, zeker institutioneel, is een machtsverhouding en over mensen beslissen ook. Wij willen geen macht over werkers, wij willen als werkers macht. Daarom doen wij het zo. Daarom zeggen we altijd: we doen niets voor je, maar we doen alles met je.

Marisella was dus doorslaggevend en bepalend in haar eigen campagne, en wij zien haar beslissing dan ook als haar goed recht. Hieronder verteld ze in haar eigen woorden hoe ze terugkijkt op de campagne en waarom die is stopgezet. Na Marisella deelt Marja, één van de velen die actief mee organiseerden, haar gedachten. Tenslotte wat woorden van Sjerp, de campagnecoördinator.

Marisella: “Werkgevers, het draaiboek ligt klaar”

Ik heb de campagne als zeer positief ervaren. Ik ben ook van mening dat wij heel veel hebben geleerd en bereikt samen. Het ontroerde mij werkelijk hoeveel mensen solidair waren en hun tijd en moeite hebben gestopt in deze campagne. Deze strijd was voor mij een verrijking ook omdat mijn netwerk is vergroot met Vloerwerk. Mooie strijdvaardige mensen.

We hebben de campagne stilgezet omdat ik helaas getroffen werd door Corona en heel veel last had van de nasleep ervan. Ik had al recentelijk en eerder erg veel meegemaakt. De verstandige keuze is om te herstellen. Denk niet dat ik stil ben of wordt. Ik blijf me uitspreken, ook tegen CED, en tegen het onrecht dat mij is aangedaan.

We waren nog veel van plan. Een demonstratie bij het hoofdkantoor zat in de planning.  Kijk, de plannen gaan misschien even op een laag pitje maar wat werkgevers en vooral CED moeten beseffen is dat er nu een draaiboek klaar ligt dat op elk moment uit de kast gehaald kan worden wanneer een werknemer onrechtvaardig wordt behandeld.

De fysieke acties zijn ten einde gekomen maar waar er onrecht is zal er tegen gestreden worden. We houden het in de gaten.

Tenslotte wil ik wat zeggen aan de anderen die getarget waren door Vizier op Links. Spreek je uit. Leg je er niet bij neer. Pik het niet. Het is nooit ok om te zwichtten voor deze walgelijke rechtsextremisten. CED heeft het gedaan en verwoestte heel veel voor mij. Ik ben mijn baan kwijtgeraakt maar ben strijdvaardiger dan ooit. Nooit zal ik zwijgen of wegkijken bij onrecht.

Marja: “Trots op resultaat, teleurgesteld dat we niet meer gingen doen”

We hebben hard gestreden en veel bereikt. Aan de hand van de intimidatie van vizier op links tegenover Marisella de Cuba en haar werkgever CED, kwam collectief vloerwerk keihard in actie om aan CED, en alle andere bazen, de boodschap over te brengen dat het niet gepikt wordt als je ingeeft aan extreem rechtse intimidatie. Veroordeel je je werknemers aan de hand van dit soort praktijken, dan kan je een tegenreactie verwachten. En dat hebben ze geweten.

Deze zaak was anders dan de meeste Vloerwerk zaken. We hebben gestreden tegen een sentiment van zwakke ruggengraten en het capituleren onder fascistische dwang: een zeer belangrijk en helaas broodnodige strijd. We zijn trots op wat we hebben neergezet en dat we de bazen en trollen hebben laten weten dat dit niet geaccepteerd wordt, dat we ons niet laten intimideren en juist in moeilijke situaties solidair met elkaar zijn.

Toch heerst er ook teleurstelling onder Vloerwerkers, want we hadden nog zoveel meer willen doen. Hoewel een helder doel zoals in veel Vloerwerk zaken in deze campagne anders lag, hadden we nog tal van ideeën, acties en de wil om door te gaan met onze strijd voor Marisella, tegen CED en capitulatie, en voor arbeiderssolidariteit, in wat voor situatie die arbeiders zich ook bevind. Het heeft energie gekost en we hebben er energie van gekregen, maar uiteindelijk hebben we in overleg besloten om de campagne te staken.

Dank aan alle strijders die hun tijd en energie in deze zaak hebben gestoken! We begrijpen iedereen die baalt dat we acties (die wel al opgestart waren en werk in gestoken was) hebben afgelast. Toch kijken we terug op een campagne waarin we de kracht en flexibiliteit van Vloerwerk hebben kunnen inzetten, ontwikkelen en aan onze tegenstanders hebben duidelijk gemaakt dat met onze solidariteit niet te dollen valt.

Sjerp: “Parel onder duistere hemel: nooit zo kapot, nooit zo trots”

Ik wil heel graag hier een heel persoonlijke noot kraken. Een harde, onheilspellende noot, afkomstig uit de krochten van Amsterdams joodse verleden. Dat onprettige doen we later. Ik begin met een terecht verdiende lofzang op onze bondgenoten en vrienden die deze overwinning mogelijk maakten.

De campagne, waanzin vanaf dag 1, werd ondragelijk toen overwerk mijn team halveerde. Ik ben lid van de Vrije Bond, een iets van 500 leden sterke en rap groeiende anarchistische organisatie. Ik legde uit wat we deden en vroeg om bijstand. Nou, de VB gaf sjoege. Mijn plan om een laag aantal bellers met zelfgebouwde belrobots te maskeren kon terug de kast in. Want daar kwamen onze vrienden:

De IWW, een nieuwe radicale vakbond met een roemruchte geschiedenis in Amerika. Toegewijd, solidair, begripvol en een rots in de branding. Zij waren er bijna altijd en deelden in het organiseren.

De Vrije Bond zelf. Bron van eindeloze contacten, activisten, mede-organisers. Vrije Bonders waren belangrijke klankborden voor onze koers en creativiteit. Een fenomeen in Nederland. In geen 30 jaar gezien, zo’n organisatie.

De Anarcha-Feministische Groep Amsterdam, die terwijl ze permanent strijd moeten leveren voor eigen onderkomen, bij iedere picket met een stevige delegatie kwamen opdagen.

En laat ik tenslotte onze vrienden van Cultural Workers Unite uit Mokum Reis, ook een solidariteitsnetwerk, en de lieve mensen van de Griekse werkersgroep Stop Human Trafficking niet vergeten. Ook zij leverden hun deel.

Maar te midden van al deze solidariteit en lof wijs ik ons wel op de reden van onze gezamenlijke strijd. De donkere wolk, de donkere bruine wolk, die boven ons samenpakt. Dit probleem raakt mij zeer persoonlijk. Want zonder twijfel was het Marisella die de campagne begon en die ons inspireerde om CED aan te pakken. Maar voor mij betekende deze strijd snel veel meer dan dat startpunt. Een strijd waar ik mij reeds decennia op voorbereid.

Natuurlijk draaide Fascisme (of de Tweede Wereldoorlog) niet om joden, dat is een misvatting. Het zal de doden weinig troost bieden. De joden zijn ook mijn mensen. Mijn familie is zowel cultureel, religieus als persoonlijk een Joodse ruïne en bij lange na nog niet hersteld van die mokerslag, als dat überhaupt nog kan. De werkelijke omvang van deze ramp drong, met merkwaardig toeval, pas enkele maanden voor de CED campagne tot mij door toen mijn tante mij haar boek gaf.

Eén manier om het te ‘bevatten’ is te kijken naar mijn bet-bet -(etc)-grootvader, Andries Frank, een kosjer slager. En dan vooral zijn kinderen, kleinerkinderen, en achterkleinkinderen in 1940 en 1945. Andries Frank overleed in 1941, en mazzelde: hij maakte niet mee hoe systematisch letterlijk iedereen verdween. In het eerste oorlogsjaar was het nageslacht 88 zielen rijk. Daarvan verdwenen er 86. Dat is 97,8% die werden vermoord. De overige twee? Mijn overgrootmoeder Betje Frank kwam met haar nicht niet verder dan Westerbork, de Sovjetunie had Hitler verslagen.

Betje overleefde de oorlog door een bizar toeval van antisemitisme. Ze dacht te kunnen ontsnappen aan haar armoede en afkomst door die te verloochenen. Ze keerde de gemeenschap de rug toe en trouwde een katholiek.  Na de geboorte van haar dochter, mijn oma, roofden die katholieken de pasgeborene uit het ziekenhuis en dwongen haar tot Jezus. De nazi’s vonden Betje dientengevolge redelijk goed geïntegreerd en daarom minder gevaarlijk voor het Arische ras. Een ongevaarlijke Jodin. Dus ze hoefde pas als laatst. Maar gaan moest ze evengoed.

Denk niet dat ze allemaal gingen als makke schapen. Zo nam mijn oudoom deel in 1941 aan de Februaristaking. Hij bekocht dat met een enkeltje naar Mauthausen. Verzet was er absoluut, op veel plekken. Maar voor mijn familie kwam dat allemaal veel te laat en wij zijn nagenoeg uitgeroeid. Betje was dus in meer dan één zin echt een ‘alleenstaande’  moeder.

Hier kan men drie conclusies aan verbinden.
Ten eerste. Verloochen je afkomst niet zoals Betje in de hoop er bij te mogen horen. Dat heeft geen zin.  Conformeren bied geen redding, behoud je trots.
Ten tweede. Wacht niet zoals mijn oudoom tot het te laat is. Hij kreeg slechts een heldendood. De strijd is nu, niet straks, nee nu.
Ten derde. Dat bovenstaand verhaal mij verplicht de gevaarlijkste jood te wezen die ik kan zijn. Wees gevaarlijk.

Vloerwerk stelt zich ferm in groot-Amsterdam tegen extreem-rechtse intimidatie op de werkvloer en de fascistische dreiging. Iedere werker in de penarie vanwege door extreem-rechts: kom naar ons. Wanneer wij zeggen: no pasaran, dan menen we het. Dan doen we de CED campagne dunnetjes over bij jouw baas maar dan met ons gegroeide en nu meer gestaalde netwerk. Solidariteit kan fascisme breken!

Verder: sluit je aan. We groeien. We zullen wel meer dan 100 Vloerwerkers nodig hebben echter.